Hoe is de Crisiskaart© eigenlijk ontstaan? De Crisiskaart ontwikkelde zich vanuit de cliëntenbeweging tot een wilsverklaring die in de hele (geestelijke) gezondheidszorg serieus genomen wordt. Maar de weg daarnaartoe ging over de nodige hobbels. Tegenwoordig is de ‘Zelfbindingsverklaring’ wettelijk verankerd, maar ggz-cliënten en hun bondgenoten hebben lang moeten knokken voor dit ‘instrument’ waarmee ze hun eigen behandelwensen konden vastleggen en vooral ook konden aangeven wat ze niet wilden. De eerste pogingen daartoe stammen uit 1983. In Gek-ooit, de opvolger van de Gekkenkrant verscheen een verhaal van Bernard Al over de nodeloze isolatie en zware behandeling van een ‘vrijwillig opgenomen’ vriendin in het toenmalig Psychiatrisch Ziekenhuis Santpoort.
Het verhaal beschrijft hoe alle pogingen van familie en vrienden om hun naaste uit de isoleercel of vrij te krijgen op niets uitliepen, tot dreiging met een kort geding aan toe. Uiteindelijk lukte het haar om zelf weg te lopen. Op de achterkant drukte de redactie ‘een eerste probeersel’ af van een ‘psycho-codicil‘. Redactielid Wouter van de Graaf bleef zich sindsdien sterk maken voor wilsverklaringen in de psychiatrie. Lees hier verder